به من گفتي خداحافظ و بر قنديل مژگانت

بلوار اشک جاري بود

غم تلخي ميان قصه هايت با تمام بيقراري بود

چرا با من خداحافظ

تو که گلبوته هاي شهر شادم را

زباران نگاهت باور کردي

تو که جام خيالم را

هر شب از شرابعشق تر کردي

تو که افسانه با عشق بودن را

برايم از کتاب زندگي خواندي

تو که بذر محبت را

به دشت سينه مشتاقم افشاندي

چرا با من خداحافظ

تو مهمان عزيز لحظه هاي شاد من هستي

تو همچون قصه ي شيرين عهد کودکي در ياد من هستي

خداحافظ کلامي تلخ و غمگين است

 

غم رفتن غمي بسيار سنگين است

خداحافظ نه

تو درياي من هستي

و من چون ماهي ام

 

دور از تو ميميرم

اگر رفتي سراغت را همه جا از خداي عشق ميگيرم

مرو اي بهترين حرف و کلام مهرباني ها

بيا دو خط موازي نباشيم بيا دلتنگيهايمان

را با کوچ پرستوها به دور

ترين نقطه زمين پرواز دهيم

بسرايم ودفترمانرا پراز آواز قناري کنيم

بيا با هم بمانيم که گاهي دنيا مجالي

 براي م

عاشقت خواهم ماند ..............................بی انکه بدانی .

دوستت خواهم داشت .........................بی انکه بگویم .

درد دل خواهم گفت ............................بی هیچ کلامی .

گوش خواهم داد ...............................بی هیچ سخنی .

در اغوشت خواهم گریست....................بی انکه حس کنی .

در تو ذوب خواهم شد .........................بی هیچ حرارتی .

این گونه شاید احساسم نمیرد

نوشته شده در 21 مرداد 1389برچسب:,ساعت 1:31 قبل از ظهر توسط ارتیمیس| |